در آمدن گذشت و در بودن می‌گذرد...

صدایی نیست و بارانی

در امتداد کوچه‌های شب، ذوق زیستن ستاره‌ای خاموش چشم‌های ملتهب را به خود نمی‌خواند...

کالبدی خسته، گام‌هایی سنگین و واژگان‌هایی جاری در کلامی خشکیده...

 قرارمان باور دهشت روزهای ترس و التهاب خاموشی نبود!!

کویر نیز به ستوه آمده، ذوق بارش را از نگاه آسمان ربوده و درختان را نه به بازی بیداری که به ریشه‌کنی باورها در خود گرفته و

 بر آرزوها غبار یأس می‌پاشد

 گردبادهایی که در خود می‌بلعد تندیس رها را...

تنها چیزی که در این غرقاب‌ها صلابتی زخم نشان دارد، فاصله‌هاست و سکوتی که پرکرده حنجر? خاموش فردا را

خطوط منحنی عشق در زوایای پرپیچ‌وخمش قامت خمیده داشته و

مثنوی نانوشته را سطر به سطر درگذر اراب? زمان دفن در خروش چشم‌های خاموش دارد...